1. Rozpoczęliśmy Adwent, czas oczekiwania na narodziny Jezusa oraz przypominający o obecnym oczekiwaniu na powtórne przyjście w Dniu Ostatecznym. Rozpoczynamy nowy rok pracy duszpasterskiej, który przeżywać będziemy pod hasłem: „Zgromadzeni na świętej wieczerzy”. Odpowiadają na zachętę ks. bpa Tadeusza włączamy się w ogólnopolską akcję modlitewną „Oddanie 33”. Jest to czas modlitwy i formacji przygotowujący do osobistego aktu oddania się NMP. Treści przeżywać będziemy podczas rorat a w niedzielę na Sumie. Będzie to jednocześnie sposób odbycia adwentowych rekolekcji. Na stronie www.oddanie33.pl dostępne są materiały na każdy dzień zarówno dla dorosłych jaki dla młodzieży;

2. Święta i nabożeństwa w tygodniu:

- dziękujemy wszystkim, którzy pamiętają o obowiązku zasłaniania ust i nosa oraz zachowaniu dystansu społecznego; w naszym kościele może przebywać do 90 osób (Gronó-10, Sienno-15, Połęcko-16, Radachów-20);

- nadal trwa modlitewna Sztafeta Różańcowa w intencji powstrzymania epidemii oraz o nawrócenie narodu;

- wypominki już zakończone (rozpoczął się Adwent), dziękujemy wszystkim, którzy uczestniczyli we wspólnej modlitwie;

- Msze św. Roratnie jak co roku w dni powszednie o 6¹⁵, tradycyjnie przed roratami śpiewać będziemy Godzinki (ok. 5⁵⁰); na tę mszę zapraszamy z lampionami. Dla chętnych dzieci będą odbywały się roraty w środę i piątek na Mszy o godz. 18⁰⁰; Rodzice, którzy zdecydują o pozostaniu dzieci w domu mogą skorzystać z propozycji dostępnej w internecie, zwł. „Małego Gościa”: https://roraty.malygosc.pl;

- w środę Nowenna wraz z modlitwą różańcową w kaplicy Maryjnej, rozpoczęcie 17³⁰, chorągiew różańcową wprowadza Róża pw. św. Męczenników;

- w tym tygodniu I czwartek miesiąca, po Mszy wieczornej krótka adoracja i okazja do spowiedzi;

- w pierwszy piątek miesiąca nadal odwiedzin chorych nie będzie, wieczorem od 17³⁰ adoracja z okazją do spowiedzi;

- Msza św. z racji I-soboty o 18⁰⁰ w kościele parafialnym;

3. Spotkania:

- kancelaria nieczynna, kontakt w sprawach ważnych po Mszach wieczornych w dni powszednie;

- przygotowanie do bierzmowania dla dorosłych rozpoczyna się w Parafii w Cybince po Mszy św. wieczornej w piątek 3 grudnia br. (wg rozporządzenia ks. Biskupa dorośli przygotowują się w jednym miejscu w dekanacie, przygotowanie w danym dekanacie odbywa się raz w roku);

5. Dziś poświęcenie opłatków wigilijnych. Nie będą roznoszone, można nabyć je w zakrystii lub kancelarii.

6. Zachęcamy do udziału o corocznej akcji PZC „Uśmiech dziecka pod choinkę”. Z choinki zabieramy serduszko z wypisanym imieniem i wiekiem dziecka i przygotowujemy paczkę świąteczną, którą wraz z przyczepionym serduszkiem przynosimy do III niedzieli adwentu włącznie. Problemy związane z ubóstwem nadal nam towarzyszą, choć zmniejsza się skala potrzeb. Znakiem zmian u nas jest m.in. to, że kiedyś takich serduszek na choince było ok. 140, w tym roku jest 50. Udzielającym się składam podziękowanie i uznanie oraz włączam w szczególną modlitwę Parafii. Zadaniem PZC jest nie tylko reagowanie na problemy, ale też wychowywanie nas do dzieł miłosierdzia. Proszę więc także nie należących do struktur PZC do włączenia się jako wolontariusze. Zgłaszać należy się do p. Bohuszko. Od przyszłej niedzieli jak co roku zakupując świecę włączyć się będzie można w akcję Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom oraz będzie można nabyć kartki świąteczne.

4. Sprzątanie kościoła: ul. 3-maja bez bloków. Przy wyjściu można nabyć prasę katolicką („Niedziela” z dodatkiem na płycie CD o 33-dniowych rekolekcjach „Oddanie33”, „Francja domaga się Mszy” o budzeniu się zwykłych francuskich katolików lub „Co wziąć ze sobą do szpitala covidowego?”. „Gość Niedzielny” z dodatkiem jakim jest kalendarz na 2021 r. oraz artykuły np. „Przepracowani” dla zmęczonych obowiązkami zwł. zawodowymi lub „Potomkowie Kordiana” o znaczeniu powstania listopadowego, które gdyby nie wybuchło bylibyśmy innym narodem czy też „Źródła nadziei” o wierzących wśród współczesnych problemów świata. Jest dostępny także nowy numer Małego Gościa)

Proboszcz Parafii

pw. św. Jakuba Ap.

w Ośnie Lub.

Intencje Mszy św.
I Niedziela Adwentu – 29.11.2020
7⁰⁰	O zdrowie dla Beaty
10³⁰	++ Władysław, Helena i Tadeusz Pękalscy
12⁰⁰	+ Apolonia Ziomek
18⁰⁰	++ Irena (17 r. śm.) i zm. z rodz. Białkowskich
Poniedziałek – 30.11.2020 – Święto św. Andrzeja Apostoła
6¹⁵	Za Parafian
18⁰⁰	O zdrowie i Boże błog. dla wnuka i jego rodziców (od dziadków)
Wtorek – 01.12.2020
6¹⁵	+ Maria Krzywicka (od Zosi z całą rodziną)
18⁰⁰	+ Kazimierz Najder
Środa – 02.12.2020
6¹⁵	+ Edmund Plachimowicz (mc po śm.)
18⁰⁰	W int. Nowenny
Czwartek 03.13.2020 – Wspomnienie św. Franciszka Ksawerego, P.
6¹⁵	+ Ryszard Góralski (od rodz. Paszko, Jarkulisz i Wałczyk)
18⁰⁰	Za wstawiennictwem św. S. Faustyny w int. powołanych i o nowe powołania oraz za modlących się w Margaretkach i za Przyjaciół Paradyża
Piątek – 04.12.2020
6¹⁵	+ Emil Jackowski (mc po śm.)
18⁰⁰	Wynagradzająca Najś. Sercu Jezusowemu
Sobota – 05.12.2020
6¹⁵	+ Alfreda Macewicz (od wnuka Andrzeja z rodz.)
18⁰⁰	Wynagradzająca Niep. Sercu NMP
II Niedziela Adwentu – 06.12.2020
7⁰⁰	O pomyślne przygotowanie kolejnego etapu remontu i za jego fundatorów oraz za sprzątających kościół w minionym miesiącu
10³⁰	+ Stanisław Sobania (31 r. śm.) i zm. z rodz. Sobania
12⁰⁰	+ Bogdan Wolny (3 r. śm.)
18⁰⁰	W int. pewnych dzieci

List Rektora Zielonogórsko-Gorzowskiego Wyższego Seminarium Duchownego

w Paradyżu na Niedzielę Chrystusa Króla – 22.11.2020 r.

Siostry i Bracia, Drodzy Przyjaciele,

co roku, w uroczystość Chrystusa Króla, klerycy paradyskiego seminarium rozjeżdżali się do naszych parafii. W tym roku, niestety, nie będzie to możliwe. Pośród nas zachodzi wiele zmian – i tych oczekiwanych, i tych, które nas zaskakują. Za nami pierwsze tygodnie seminaryjnego życia po przeprowadzce do dawnej siedziby biskupów przy ulicy 30 Stycznia w Gorzowie Wielkopolskim. Ten list jest okazją, by napisać o pracach związanych z tworzeniem w tym miejscu alumnatu naszego seminarium, o klerykach robiących zakupy, przygotowujących śniadania, sprzątających dom i ogród, zamiatających chodniki – czyli o naszym normalnym, domowym życiu – i o studiowaniu, które bardzo szybko przeszło w tryb zdalny, jak na wszystkich wyższych uczelniach w naszym kraju. I tak również naszym doświadczeniem stało się zmaganie z wirusem, troska o chorych, ale i niepewność, co będzie z innymi, a wreszcie radość, gdy ławki w seminaryjnej kaplicy na nowo zaczęły się zapełniać.

Te same doświadczenia są dziś udziałem i rodzin, i osób samotnych, i księży na parafiach, i sióstr i braci w domach zakonnych – pod tym względem wszyscy jesteśmy bardzo do siebie podobni. Ostatni czas był jednocześnie pełen gestów życzliwości, zapewnień o modlitwie, zapytań o to, czy czegoś nie potrzebujemy; był bogaty w pomoc świeckich i księży z gorzowskich parafii, którzy w czasie kwarantanny pamiętali o nas, troszczyli się o zakupy, leki, żywność, a nawet wywóz śmieci w kolejnych dniach izolacji. Dzisiaj mogę tylko w imieniu seminaryjnej wspólnoty wyrazić wdzięczność za wszelkie otrzymane gesty życzliwości – tak bardzo proste, a tak bardzo nam potrzebne – i ufać, że każdy z nas, gdy będzie tego potrzebował, także nie zostanie bez pomocy innych.

W Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata, nasze patronalne święto, gdy spojrzymy na paradyską pieczęć z Chrystusem zasiadającym na tronie, trzymającym w dłoniach berło i glob, nakładają się na siebie dwa obrazy z dzisiejszej Ewangelii. Ten eschatologiczny ukazuje przyjście Syna Człowieczego w chwale, w otoczeniu aniołów u końca czasów. Przyjście to pozostaje dla nas tajemnicą, której ani dnia, ani godziny nie znamy. Jednak to dopiero wówczas – w Chrystusie – ukaże się prawda o wszystkim, co Bóg w swojej miłości powołał do istnienia, a w szczególny sposób o każdym człowieku, który został powołany, by stawać się obrazem i podobieństwem Stwórcy.

A przecież słuchając dzisiejszej Ewangelii, nie możemy zatrzymać naszego spojrzenia wyłącznie na tym obrazie Chrystusa. Idziemy, prowadzeni przez Jego słowo, z dnia sądu ku naszej ziemskiej kondycji, ku naszej teraźniejszości, ku pytaniu, które jak refren powraca w dzisiejszej Ewangelii: „kiedy widzieliśmy Cię?” Chrystus jakby sugerował nam, że dzisiaj nie czas na szukanie Jego chwalebnej obecności w górze. Jego odpowiedź wskazuje, że zanim „Bóg będzie wszystkim we wszystkich”, zanim wszystko się w Nim wypełni, Boże Królestwo staje się już obecne pośród nas w bliskości Jezusowego Wcielenia. Początkiem tego Królestwa nie jest bowiem oczekiwane powtórne przyjście, kiedy „zegnie się przed Nim wszelkie kolano”, ale Boże „JESTEM” wypowiedziane najpierw w Nazarecie wobec Maryi, potem w Betlejem, w Jerozolimie, a ostatecznie w historii każdego z nas. To pierwsze przyjście jest bowiem wypowiedzeniem „JESTEM” każdemu istnieniu przez jego Stwórcę, w Jego Jedynym, Jednorodzonym Synu.

Boża wszechmoc objawia się najpełniej właśnie w gotowości do zejścia aż po najbardziej znękane ludzkie istnienie: „Ja sam będę pasł moje owce i Ja sam będę je układał na legowisku. (…) Zagubioną odszukam, zabłąkaną sprowadzę z powrotem, skaleczoną opatrzę, chorą umocnię, a tłustą i mocną będę ochraniał” (Ez 34, 15-16). Te słowa proroka Ezechiela stają się ciałem w Jezusie Chrystusie.

A zatem pierwsze przyjście Chrystusa, ten początek Bożego Królestwa, nie ma nic wspólnego z ucieczką od naszej codzienności, od naszych zmagań, ale jest ich radykalnym przyjęciem. Współczesnemu światu trudno jest się na to zgodzić, trudno oprzeć się pokusie oczekiwania drugiego przyjścia bez wyjścia na spotkanie pierwszego. Ale tylko tak możemy się stać uczestnikami Królestwa – nie utożsamiając go z naszym powodzeniem, sukcesem, bogactwem czy zdrowiem, ale ponad wszystkim widząc w nim odwagę Bożej obecności, która zachowuje nadzieję także tam, a może przede wszystkim tam, gdzie są spragnieni, samotni, głodni, smutni, bo tak dokonało się pierwsze przyjście Chrystusa i tak Królestwo Boże wzrasta pośród nas po dziś dzień.

O taką odwagę dla każdego ochrzczonego, o taką obecność woła współczesny człowiek. Każdy z 17 kleryków przygotowujących się obecnie w naszej diecezji do posługi kapłańskiej uczestniczy w tym doświadczeniu i do takiego kapłaństwa jest wezwany. W każdym z nich splatają się i współistnieją jego uzdolnienia i bogactwo, ale i ograniczenia i słabości. Jak mówi dokument poświęcony formacji do kapłaństwa: „Zadanie formacji kapłańskiej polega na tym, by starać się pomóc osobie, aby pod wpływem działania Ducha Świętego zintegrowała oba te aspekty (…)” (Ratio fundamentalis 28). Droga powołania jest drogą odkrywania prawdy o człowieku, do którego przychodzi Bóg i którego powołuje. Każdy potrzebuje odkryć w swojej osobistej historii Jezusowe „JESTEM”, a tylko ten, kto odkrył wierność Boga, sam może uczynić swoje życie odpowiedzią. W tym roku to pierwsze „jestem” na drodze kapłańskiego powołania wypowiedziało pięciu młodych mężczyzn przekraczających próg seminarium. To „jestem” wybrzmiewa w formacji kapłańskiej za każdym razem w dialogu przy udzielaniu posług: lektoratu, akolitatu, kandydatury, a wreszcie święceń diakonatu i prezbiteratu. Jednak to „jestem” woła o wypowiedzenie go każdego dnia na nowo wobec każdego napotkanego człowieka. Tylko tak prezbiter będzie mógł towarzyszyć innym, stawać się przewodnikiem i budować wspólnotę wiary z tymi wszystkimi, którzy w Chrystusie rozpoznali nadchodzące już Boże Królestwo. Ale powołanie kapłańskie to także gotowość do wypowiadania „jestem” wobec tych, którzy tej Bożej obecności nie potrafią dziś odnaleźć – niekiedy w dramacie swojej historii, niekiedy z powodu zgorszenia, a niekiedy w tajemnicy, którą zna tylko Bóg.

Pisząc ten list, jeszcze raz uświadamiamy sobie znaczenie obecności. Właśnie teraz, kiedy nie możemy być razem. W każdy czwartek w Eucharystii w szczególny sposób składamy na ołtarzu wszystkich naszych Dobroczyńców, Przyjaciół Paradyża, wszystkich, którzy sprawę powołań noszą w swoich sercach. Chcemy Wam wszystkim serdecznie podziękować za wsparcie i towarzyszenie naszej seminaryjnej wspólnocie – i duchowo, i materialnie – abyśmy mogli stawać się pasterzami obecnymi pośród wspólnoty i dla niej, na wzór odwagi naszego Zbawiciela.

ks. dr Mariusz Jagielski

Rektor Zielonogórsko-Gorzowskiego

Wyższego Seminarium Duchownego w Paradyżu

Modlitwa rodzinna za zmarłych

Listopad jest miesiącem szczególnej modlitwy za tych, którzy odeszli do Pana. Z powodu epidemii nasze życie w najbliższym czasie będzie bardziej skoncentrowane w domu. Po raz kolejny będzie to większe wyzwanie, aby odkrywać rodzinę jako Kościół domowy i praktykować modlitwę rodzinną.

Zapraszamy do posłużenie się poniższą propozycją celebracji, aby w kręgu domowym modlić się za zmarłych z rodziny i nie tylko.

Na stole przykrytym białym obrusem, ołtarzu domowym, ustawiamy krzyż i zapalone świece lub znicze oraz księgę Pisma Świętego, otworzoną na fragmencie Ewangelii, który będzie odczytany: J 14,1-6,
W pobliżu można też położyć wypisane na rodzinnej kartce wypominkowej imiona oraz zdjęcia bliskich zmarłych: krewnych, przyjaciół, nauczycieli, duszpasterzy i in.
Z pomocą rodziców dzieci mogą przygotować rodzinne drzewo genealogiczne.
Domowa liturgia rozpoczyna się znakiem krzyża i śpiewem pieśni „Zwycięzca śmierci”.

1. Zwycięzca śmierci, piekła i szatana,

Wychodzi z grobu dnia trzeciego z rana

Naród niewierny trwoży się, przestrasza

Na cud Jonasza. Alleluja!

2. Ziemia się trzęsie, straż się grobu miesza,

Anioł zstępuje, niewiasty pociesza:

„Patrzcie, tak mówi, grób ten próżny został,

Pan z martwych powstał.” Alleluja!

3. Ustąpcie od nas smutki, troski, żale,

Gdy Pan Zbawiciel tryumfuje w chwale;

Ojcu swojemu już uczynił zadość,

Nam niesie radość. Alleluja!

4. Cieszy swych uczniów, którzy wierni byli,

Utwierdza w wierze, aby nie wątpili:

Obcuje z nimi, daje nauk wiele

O swym Kościele. Alleluja!

Głowa rodziny prowadzi teraz modlitwę Ojcze nasz…, Zdrowaś Maryjo…, Wierzę w Boga… i Wieczny odpoczynek…,
Następnie odczytuje fragment Ewangelii: J 14,1-6.

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie. W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przybędę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem. Znacie drogę, dokąd Ja idę”.

Odezwał się do Niego Tomasz: „Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?”

Odpowiedział mu Jezus: „Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie”.

Oto słowo Pańskie

Teraz jeden z domowników odczytuje rozważanie, którego autorem jest o. prof. Jacek Salij OP:

Pan Jezus powiedział: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem”. Najpierw Chrystus Pan jest Drogą do mnie samego. Odchodząc od Boga i od Bożych przykazań, człowiek gubi samego siebie – nie wie już, ani kim jest, ani po co żyje, ani dokąd idzie. Dopiero dzięki Chrystusowi człowiek może siebie odnaleźć.

Jest również Chrystus Pan Drogą do moich bliźnich. Im mocniej trzymam się Chrystusa, tym bardziej wyzwalam się z egoizmu i z różnych form miłości niedojrzałej lub zdeformowanej, tym lepiej rozumiem prawdziwą miłość bliźniego. Chrystus jest moją Drogą do bliźnich, bo uczy mnie bezinteresowności, poświęcenia, szacunku dla każdego człowieka; uczy, żeby nie szukać pierwszego miejsca, a władzę traktować jako służbę.

Jest wreszcie Chrystus naszą Drogą do Boga. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przez Niego. To dzięki Niemu wiemy, że Bóg jest samym miłosierdziem i że naszymi grzechami zadajemy Mu ból. To tylko mocą Jego łaski możemy dostąpić ich odpuszczenia i przybliżyć się do Boga, a nawet otrzymać udział w jego Boskiej naturze i stać się Jego dziećmi.

Również Prawdą jest Chrystus Pan w tych wszystkich wymiarach. Dopiero dzięki Chrystusowi możemy do końca poznać prawdę o sobie samych i o naszych bliźnich oraz prawdę o Bogu. „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat – mówi Chrystus Pan przed Piłatem – aby dać świadectwo prawdzie”. Tej prawdzie, że Bóg nie przestał nas kochać, mimo że my staliśmy Mu się obcy. I tej prawdzie, żeśmy wezwani do życia wiecznego. I tej prawdzie, że w naszym życiu zawsze może zwyciężyć dobro, bo zło nigdy nie jest aż tak potężne, żebyśmy kiedykolwiek musieli mu służyć.

Chrystus Pan jest nie tylko Drogą i Prawdą, jest również Życiem.

W Apostole Pawle był On Życiem aż tak wszechogarniająco, że mógł on wołać: „Żyję ja, ale już nie ja żyję, bo żyje we mnie Chrystus”. Jest On naszym Życiem, jeśli karmimy się Jego słowem i spożywamy Jego Ciało. Jest On naszym Życiem, jeśli otwieramy się na jego Ducha i szukamy Jego miłości.

Na koniec zauważmy jeszcze jedno: Kiedy już dojdziemy do życia wiecznego, Chrystus Pan przestanie być naszą Drogą. Ale naszym Życiem będzie On na wieki.

· Teraz następuje modlitwa za zmarłych. Przy poszczególnych stacjach wspomina się imiona zmarłych z pomocą rodzinnej kartki wypominkowej. Stacje mogą prowadzić dorośli i dzieci.

STACJA I – ZA ZMARŁYCH KAPŁANÓW

Prowadzący: Módlmy się za zmarłych biskupów, kapłanów i diakonów, za zmarłych Braci i Siostry zakonne, (szczególnie za N.N.)